For reading Malayalam

ഓം ഗം ഗണപതയെ നമഃ
കരിമുട്ടത്തമ്മ ഈ ബ്ളോഗ്ഗിന്‍റെ ഐശ്വര്യം
Some of the posts in this blog are in Malayalam language.To read them, please install any Malayalam Unicode font. (Eg.AnjaliOldLipi) and set your browser as instructed here.Otherwise you will see only squares.
(കായംകുളം സൂപ്പര്‍ഫാസ്റ്റില്‍ അരങ്ങേറുന്ന എല്ലാ കഥയും,കയറി ഇറങ്ങുന്ന എല്ലാ കഥാപാത്രങ്ങളും സാങ്കല്പികം മാത്രമാണ്.എവിടെയെങ്കിലും സാമ്യം തോന്നിയാല്‍ അതിനു കാരണം ഭൂമി ഉരുണ്ടതായതാണ്.)
കഥകള്‍ അടിച്ചു മാറ്റല്ലേ,ചോദിച്ചാല്‍ തരാട്ടോ.

ഇരുപത്തിയെട്ട് ഇരുപത്തിയെട്ടിനു




എന്‍റെ നാട്ടുകാരുടെ സ്നേഹം എന്നും എനിക്കൊരു അനുഗ്രഹമാ.എന്തിനും ഏതിനും അവരെന്നെ സ്നേഹിച്ചു കളയും.അവരുടെ സ്നേഹം കൂടിയതിനാലാണ്‌ എനിക്ക് പഠിക്കാന്‍ തമിഴ്നാട്ടില്‍ പോകേണ്ടി വന്നത്.പഠിച്ച് ഇറങ്ങി വന്ന എന്നെ അവര്‍ പിന്നെയും സ്നേഹിച്ചു...
"ജോലി ഒന്നും ആയില്ലേ??"
ആ സ്നേഹം സഹിക്കാന്‍ വയ്യാതെ ബാംഗ്ലൂരില്‍ ജോലിക്ക് ചേര്‍ന്നു.പിന്നെ കുറേ നാളേക്ക് ഒരു ശല്യവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.എന്നാല്‍ എപ്പോഴോ ബോധം തിരിച്ച് കിട്ടിയപ്പോള്‍ അവരുടെ സ്നേഹിക്കുന്ന മനസ്സ് വീണ്ടും തല പൊക്കി...
"ഒരു കല്യാണം കഴിക്കേണ്ടേ??"
വേണം.
അങ്ങനെ ഞാന്‍ പെണ്ണ്‌ കെട്ടി.

ഇപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ കരുതി കാണും ഇത് കൊണ്ട് എല്ലാം അവസാനിച്ചെന്ന്, ചുമ്മാതാ, ഒന്നും അവസാനിച്ചില്ല.സ്നേഹം മറ്റൊരു രൂപത്തില്‍ ചോദ്യമായെത്തി...
"ഒരു കുഞ്ഞി കാല്‌ വേണ്ടേ??"
"വേണം, എവിടെ കിട്ടും??"
"അയ്യോ, അതല്ല. മോനും മോള്‍ക്കും താലോലിക്കാന്‍ ഒരു കുഞ്ഞിനെ വേണ്ടേ?"
അത് വേണം.
അങ്ങനെ ഒരു പെണ്‍കുട്ടി ജനിച്ചു, അവള്‍ക്ക് പേരുമിട്ടു, പാര്‍വ്വതി..
അഥവാ പാറുമോള്‍!!!

ഈ പേരിടീല്‍ ചടങ്ങ് ബഹുരസമാ...
അതിന്‍റെ പേരാണ്‌ ഇരുപത്തിയെട്ട് കെട്ട്!!!
(പേരിടീല്‍ ചടങ്ങിനും ഒരു പേര്, ഏത് മഹാനാണാവോ ഈ ചടങ്ങിനും പേരിട്ടത്, അതും ഒരുപക്ഷേ ആ ചടങ്ങ് ജനിച്ച് ഇരുപത്തിയെട്ടാം ദിവസമായിരിക്കും ഇട്ടത്.)
അത് എന്തുമാവട്ടെ, ഈ ചടങ്ങിനെ കുറിച്ച് രണ്ട് വാക്ക്..

ആണ്‍കുട്ടിയാണെങ്കില്‍ കുഞ്ഞ് ജനിച്ച് ഇരുപത്തിയേഴാമത്തെ ദിവസവും, ഇനി പെണ്‍കുട്ടിയാണെങ്കില്‍ കൃത്യം ഇരുപത്തിയെട്ടാം ദിവസവുമാണ്‌ ഈ ചടങ്ങ് നടത്തുക(അത് എന്ത് ലോജിക്കാണോ എന്തോ??).
അന്നേ ദിവസം സകല ബന്ധു ജനങ്ങളും വീട്ടില്‍ ഹാജരാകും.ഭൂമി കണ്ടിട്ട് ഇരുപത്തിയെട്ട് ദിവസം പോലുമാകാത്ത കുഞ്ഞിനോട് അവര്‍ ചോദിക്കും...
"മോള്‍ക്ക് എന്നെ മനസിലായോ??"
പാവം കുഞ്ഞ് !!!
മുന്നില്‍ കാണുന്ന വലിയ തലകള്‍ എന്താണെന്ന് മനസിലാകാതെ അത് വലിയ വായില്‍ നിലവിളിക്കും.അതോടു കൂടി വന്നവര്‍ ചേരി തിരിഞ്ഞ് അഭിപ്രായം പറഞ്ഞ് തുടങ്ങും..
"ആ തള്ളേടെ കീറലാ കുഞ്ഞിനും കിട്ടിയത്!!!"
"ഹും! അവനെന്താ മോശമാണേ, അവന്‍റെ വാശിയും കുഞ്ഞിനു കാണും"
ഒടുവില്‍ ഇങ്ങനത്തെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ കേട്ട് കേട്ട് സഹികെട്ടപ്പോള്‍ അവിടെ നിന്ന് വലിയ വായില്‍ അഭിപ്രായം പറഞ്ഞ ഒരു കിളവിയോട് ഞാന്‍ വെറുതെ ചോദിച്ചു:
"ആന്‍റിയുടെ മോള്‌ ഇന്നാള്‌ പ്രസവിച്ചില്ലാരുന്നോ?"
"ഉവ്വ്, പ്രസവിച്ചു. ആണ്‍കുട്ടി"
"ആ കുട്ടി നിങ്ങടെ തെക്കേലെ സുധാകരനെ പോലെ ശാന്ത സ്വഭാവമാണെന്ന് കേട്ടത് നേരാണോ?"
ആ കിളവിത്തള്ള എന്ത് പറയണെമെന്ന് അറിയാതെ കുറേ നേരം എന്നെ മിഴിച്ച് നോക്കി, തുടര്‍ന്ന് എന്തൊക്കെയോ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് റോഡിലേക്ക് ഇറങ്ങി.

അവരുടെ ചീത്ത വിളി കേട്ട് കൊണ്ടാണ്‌ ശങ്കുണ്ണി അമ്മാവന്‍ അന്ന് വീട്ടിലേക്ക് കയറി വന്നത്. വന്നപാടെ എന്നോട് ചോദിച്ചു:
"ആ ദാക്ഷ്യായണി 'ധിക്കാരി, നിഷേധി, താന്തോന്നീന്ന്' ഒക്കെ പറഞ്ഞ് ഇറങ്ങി പോകുന്ന കണ്ടു, ആരെയാ?"
"എന്നെയാ അമ്മാവാ"
"എന്താ കാര്യം?"
"അമ്മാവനിങ്ങ് അടുത്ത് വാ, പറയാം"
അമ്മാവനു അപകടം മണത്തു, അടുത്ത നിമിഷം അതിയാന്‍ കാല്` മാറി:
"വേണ്ടാ, അറിയണമെന്നില്ല"
അമ്മാവന്‍ അകത്തേക്ക് കേറിയപ്പോള്‍ ചുറ്റും നിന്നവരോട് ഞാന്‍ വെറുതെ ചോദിച്ചു:
"കുഞ്ഞിന്‍റെ കരച്ചിലിനെ കുറിച്ച് നിങ്ങള്‍ എന്തോ പറഞ്ഞല്ലോ, എന്താത്?"
മറുപടി ഒരേ സ്വരത്തിലായിരുന്നു:
"ഞങ്ങളോ, ഞങ്ങളെന്ത് പറയാന്‍, കുഞ്ഞുങ്ങളായാല്‍ കരയും. അത് ദൈവത്തിന്‍റെ തീരുമാനമാ"
ഊവ്വോ??
ഊവ്വ!!

അങ്ങനെ നിശബ്ദരായ അബാലവൃദ്ധ ജനങ്ങളെ സാക്ഷിയാക്കി, കീറിക്കരയുന്ന കുഞ്ഞിനു പേരിട്ടു.തുടര്‍ന്ന് ഗിഫ്റ്റുകളുടെ പ്രവാഹം...
ചിലര്‍ ഡ്രസ്സ് കൊടുക്കുന്നു, ചിലര്‍ ആഭരണങ്ങള്‍ കൊടുക്കുന്നു, മറ്റ് ചിലര്‍ ഉമ്മ കൊടുക്കുന്നു...
ഹാ, ഹ, ഹ...എന്തൊരു സ്നേഹം!!!
പതിവില്ലാതെ ദേവകിയാന്‍റി ഒരു പവന്‍റെ മാല കുഞ്ഞിന്‍റെ ദേഹത്തിട്ടപ്പോള്‍ അമ്മ ഞെട്ടി, അമ്മ മാത്രമല്ല ഞാനും.അമ്പരന്ന് പരസ്പരം നോക്കുന്ന അമ്മക്കും എനിക്കും എന്ന പോലെ ക്ലാരിഫിക്കേഷന്‍ ആന്‍റി നല്‍കി:
"എന്‍റെ മോളുടെ മോളുടെ ഇരുപത്തിയെട്ട് കെട്ട് അടുത്താഴ്ചയാ, മറക്കാതെ വരണം"
ഈശ്വരാ...
ഒരു പവന്‍ തന്ന് രണ്ട് പവന്‍ തിരികെ വാങ്ങാന്‍ ഇതാ ആന്‍റിക്കൊരു സുവര്‍ണ്ണ അവസരം!!!
രണ്ട് പവന്‍ തിരികെ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു എന്ന മട്ടില്‍ ആന്‍റി ഒരിക്കല്‍ കൂടി കുഞ്ഞിന്‍റെ കഴുത്തിലിട്ട മാല നേരെ പിടിച്ചിട്ട് എന്നെ ഒന്ന് നോക്കി...
"ഞാന്‍ വരാം ആന്‍റി"
ആന്‍റിയുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞു, അവര്‍ പുറത്തേക്ക്.

ജീവിതവും ജീവിതത്തിലെ നല്ല നിമിഷങ്ങളും 'ഗീവ് ആന്‍ഡ് ടേക്ക്' പോളിസിയില്‍ പെട്ടതാണെന്ന് വേദനയോടെ ഞാന്‍ മനസിലാക്കി.ഒടുവില്‍ ആളൊഴിഞ്ഞു, അരങ്ങൊഴിഞ്ഞു...
ഞാനും കുഞ്ഞും ഭാര്യയും ഭാര്യവീട്ടുകാരും മാത്രമായി.
ഹാളിലെ ദിവാനില്‍ കിടന്ന് ഞാന്‍ ചെറുതായി ഉറക്കം പിടിച്ചു.അടുത്തുള്ള സോഫായില്‍ ഇരുന്നു അമ്മായിഅമ്മ കുഞ്ഞിനെ കളിപ്പിക്കുന്നു.ഗായത്രി അടുക്കളയിലാണ്, അച്ഛന്‍ പന്തലുകാരെ പിരിച്ച് വിട്ട് കൊണ്ട് പുറത്തും...
പെട്ടന്നാണ്‌ എന്‍റെ മൊബൈല്‍ ബെല്ലടിച്ചത്, എടുത്ത് നോക്കിയപ്പോള്‍ ഒരു അമേരിക്കന്‍ നമ്പര്‍!!!
"ആരാ മോനേ?" അമ്മായിയമ്മ.
"അറിയില്ലമ്മേ, അമേരിക്കയില്‍ നിന്ന് ആരോ ആണ്"
"അയ്യോ അത് എന്‍റെ ചേട്ടത്തിയായിരിക്കും, ഗായത്രിയുടെ വല്യമ്മ.കുറേ നാളായി ചെറിയ പിണക്കത്തിലാ.കുഞ്ഞ് ജനിച്ചതൊന്നും ഞാനായിട്ട് അറിയിച്ചില്ല, ഇപ്പോ എങ്ങനേലും വിവരം അറിഞ്ഞ് വിളിച്ചതായിരിക്കും"
ഓഹോ??
എന്നാ ഇച്ചിരി ബഹുമാനത്തില്‍ തന്നെ ഫോണ്‍ അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്തേക്കാം.ഫോണ്‍ അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്യുന്നതിനൊപ്പം അമ്മായിയമ്മ കൂടി കേള്‍ക്കട്ടെ എന്ന രീതിയില്‍ ഞാന്‍ ഫോണ്‍ ലൌഡ് സ്പീക്കറിലിട്ടു.

"ഹലോ, മോനേ ഞാനാ"
"മനസിലായി ആന്‍റി"
"പ്രസവിച്ചെന്ന് അറിഞ്ഞ്"
"അതേ, പ്രസവിച്ചു"
"എത്ര കുഞ്ഞുങ്ങളെ കിട്ടി"
ങ്ങേ!!!!
ഇതെന്താ ഇങ്ങനെ ചോദിച്ചത്??
ഇനി ഇവരുടെ കുടുംബത്തിലൊക്കെ കൊട്ട കണക്കിനാണോ പെറ്റിടുന്നത്??
സംശയത്തില്‍ ഞാന്‍ അമ്മായിഅമ്മയെ നോക്കി, അമ്മ ഒന്ന് എന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ വിരല്‍ കാണിച്ചു.ഞാന്‍ അത് ആന്‍റിക്ക് വിശദീകരിച്ച് കൊടുത്തു:
"ഒന്നേ ഉള്ളു, പെണ്ണാ"
ആന്‍റിക്ക് സന്തോഷമായി, അവരൊരു ഉപദേശം:
"കഴിവതും കുഞ്ഞിനെ അമ്മേടെ അടുത്തൂന്ന് മാറ്റി കിടത്തണം"
"അതെന്തിനാ?"
"അപ്പോഴേ കുഞ്ഞിനൊരു ഉശിരുണ്ടാകു"
"ശരി ആന്‍റി"

ഈ പ്രായമായവരോട് സംസാരിച്ചാല്‍ ഇങ്ങനെ കുറെ ഗുണങ്ങളുണ്ട്.ഇപ്പോഴത്തെ തലമുറക്ക് അറിയാത്ത പല കാര്യങ്ങളും അറിയാന്‍ സാധിക്കും.ആന്‍റിയില്‍ നിന്ന് കൂടുതല്‍ മനസിലാക്കാന്‍ മാനസികമായി തയ്യാറെടുത്ത എന്നോട് അവരൊരു ചോദ്യം:
"ആട്ടെ, കുഞ്ഞിനു വാലുണ്ടോ?"
എന്ത്???
ഞാന്‍ ഞെട്ടി, ഞാന്‍ മാത്രമല്ല അമ്മായി അമ്മയും ഞെട്ടി.എന്‍റെ അമ്പരന്നുള്ള നോട്ടം കണ്ടപ്പോള്‍ അറിയാവുന്ന വിവരം വച്ച് അമ്മായിഅമ്മ വിശദീകരിച്ചു:
"കുടുംബത്തില്‍ ഇന്ന് വരെ വാലുള്ള കുഞ്ഞ് ജനിച്ചിട്ടില്ല.ചേട്ടത്തിയുടെ ഇളയമകള്‍ ഈയിടെക്ക് അമേരിക്കയില്‍ വച്ചാ പ്രസവിച്ചത്.ഒരുപക്ഷേ ആ കുഞ്ഞിനു വാല്‌ കാണും"
ഓഹോ, അതാണോ കാര്യം??
ഞാന്‍ മറുപടി നല്‍കി:
"ഇല്ല ആന്‍റി, ഇവിടുത്തെ കുഞ്ഞിനു വാലില്ല"
"അയ്യോ കഷ്ടമായി പോയി. അത് പോട്ടെ, കുഞ്ഞ് കുരക്കാറുണ്ടോ?"
എന്‍റമ്മേ!!!
ഈ തള്ളക്ക് വട്ടാണോ???

അമ്പരന്ന് പോയ ഞാന്‍ ഒരു സംശയത്തിന്‍റെ പുറത്ത് തിരികെ ചോദിച്ചു:
"മനസിലായില്ല?"
"കുഞ്ഞ് 'ബൌ ബൌന്ന്' കുരക്കാറുണ്ടോന്ന്?"
"അത് മനസിലായി, ആരാ വിളിക്കുന്നതെന്ന് മനസിലായില്ല?"
"എടാ ജോയിക്കുട്ടി, ഞാന്‍ സാലിമോടെ അമ്മായിയാ.വീട്ടിലെ പട്ടി പ്രസവിച്ചതറിഞ്ഞ് വിളിച്ചതാ"
പരട്ട തള്ള!!!
വായില്‍ മുട്ടന്‍ തെറിയാ വന്നത്:
"പട്ടികുഞ്ഞിനെ പറ്റി അറിയാന്‍ വിളിച്ചതാണല്ലേ, പന്ന...പു..പു..."
വായില്‍ വന്നത് മൊത്തം പുറത്ത് പറയുന്നതിനു മുമ്പേ അമ്മായിഅമ്മ ചെവി രണ്ടും പൊത്തുന്നത് അറിയാതെ കണ്ടു, പറഞ്ഞ് വന്നതിനെ മാന്യമായ രീതിയിലാക്കി....
"..പു...പു..പുസ്തകത്താളുകളില്‍ കണ്ട ഇന്ത്യയല്ല പട്ടി പ്രസവിക്കാത്ത ഇന്ത്യ, ആന്‍റി ഫോണ്‍ വച്ചേ"
അവര്‍ ഫോണ്‍ ഡിസ്കണക്റ്റ് ചെയ്തു.

അവരെ ചീത്ത വിളിച്ച് മൂടി പുതച്ച് കിടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ഗായത്രിയുടെ സ്വരം:
"ആരാ ചേട്ടാ വിളിച്ചത്?"
"അമേരിക്കേന്ന് ഒരു ആന്‍റിയാ"
"എന്ത് പറഞ്ഞു?"
"കുഞ്ഞിനെ നിന്‍റെ അടുത്തൂന്ന് മാറ്റി കിടത്തിയാല്‍ കുഞ്ഞിനു ഉശിരുണ്ടാകുമെന്ന് പറഞ്ഞു"
"അയ്യോ, വേറൊന്നും ചോദിച്ചില്ലേ?"
"ചോദിച്ചു, കുഞ്ഞിനു വാലുണ്ടോന്ന് ചോദിച്ചു"
"എന്താ?"
"എന്‍റെ പൊന്നു മോളേ, നീ നിന്‍റെ അമ്മയോട് ചോദിക്ക്, അമ്മ പറഞ്ഞ് തരും"
അമ്മയില്‍ നിന്ന് കാര്യം അറിഞ്ഞ ഗായത്രിക്ക് ഒരേ അമര്‍ഷം.അത് അവള്‍ എന്നോടും തീര്‍ത്തു:
"ചേട്ടനു രണ്ട് തെകച്ചങ്ങ് പറഞ്ഞ് കൂടാരുന്നോ?"
ഒന്നും മിണ്ടാതെ പതുക്കെ മൂടി പുതച്ച് കിടന്നു.

പിന്നെയും ഫോണടിക്കുന്ന ശബ്ദം...
എടുത്ത് നോക്കിയപ്പോള്‍ അമേരിക്കയില്‍ നിന്ന് വീണ്ടും ഫോണ്‍!!!
ഗായത്രിയെയും അമ്മയേയും നോക്കി അമേരിക്കയില്‍ നിന്നാണെന്ന് ആംഗ്യം കാണിച്ചിട്ട് നാല്‌ ചീത്ത വിളിക്കുക എന്ന ഉദ്ദേശത്തില്‍ ലൌഡ് സ്പീക്കറില്‍ ഇടാതെ ഞാന്‍ ഫോണ്‍ അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്തു...
"ഹലോ മോനെ ആന്‍റിയാ"
"മനസിലായി"
"പ്രസവിച്ചൂന്ന് അറിഞ്ഞു"
"അറിഞ്ഞത് ശരിയാ"
"സിസേറിയന്‍ ആയിരുന്നോ?"
"അല്ല, അണ്ണാക്കില്‍ കൂടി വലിച്ചെടുത്ത് പുറത്തേക്ക് തുപ്പുവായിരുന്നു"
മറു സൈഡില്‍ നിശബ്ദത!!!
രണ്ട് നിമിഷത്തിനു ശേഷം:
"വേറെ വിശേഷം വല്ലതും?"
"ഉണ്ട്, കുഞ്ഞിനു ഉശിരുണ്ടാകാന്‍ അമ്മയുടെ അടുത്തൂന്ന് മാറ്റി കിടത്തി"
വീണ്ടും നിശബ്ദത!!!
ഇപ്പോള്‍ മറുസൈഡിലെ ശബ്ദത്തിനു ഇപ്പോള്‍ പഴയ ആവേശമില്ല.എങ്കിലും അവര്‍ ചോദിച്ചു:
"കുഞ്ഞിന്?"
"കുഞ്ഞിന്‌ വാലുമില്ല, അത് കുരക്കാറുമില്ല.എങ്കിലും സുഖമായിരിക്കുന്നു"
ഇത് കൂടി കേട്ടതോടെ മറുസൈഡില്‍ ഒരു പൊട്ടിക്കരച്ചിലായിരുന്നു:
"എന്‍റെ ദൈവമേ, എന്‍റെ ഗായത്രി മോള്‌ കല്യാണം കഴിച്ചത് ഒരു വട്ടനെ ആയിരുന്നോ??"
എന്‍റമ്മേ!!!
ഇത് ശരിക്കും വല്യമ്മ ആയിരുന്നോ??
ഇക്കുറി ഞാന്‍ ഞെട്ടി.

ഞാന്‍ അമ്പരന്ന് നില്‍ക്കുന്ന കണ്ട എന്‍റെ അമ്മായിയമ്മ 'മോനിങ്ങ് തന്നെ, ഞാന്‍ രണ്ട് വാക്ക് പറയട്ടെ' എന്ന ആമുഖത്തോടെ കൂടി, എന്‍റെ വാക്കുകള്‍ ശ്രദ്ധിക്കാതെ എന്‍റെ കൈയ്യില്‍ നിന്ന് ഫോണ്‍ പിടിച്ച് വാങ്ങി ഒരു മുട്ടന്‍ ഡയലോഗ്:
"ദേ പെമ്പ്രന്നോത്തി, ഇനി നിങ്ങള്‍ ഇങ്ങോട്ട് ഫോണ്‍ ചെയ്താല്‍ ഞാന്‍ അമേരിക്കയില്‍ വന്ന് കുറ്റി ചൂലെടുത്ത് നിങ്ങളെ അടിക്കും"
ഈശ്വരാ!!!
അമ്മായിയമ്മ പറഞ്ഞത് പോരാഞ്ഞ് ഫോണ്‍ വാങ്ങി ഗായതിയും രോഷം പ്രകടമാക്കി:
"പ്രായത്തെ ബഹുമാനിച്ചാ, ഇല്ലേല്‍ ഞാനും വല്ലതും പറയും"
ഹാവൂ, കുളമായി!!!
തുടര്‍ന്ന് ഫോണ്‍ കട്ട് ചെയ്ത ശേഷം ഗായത്രി എന്നോട് ചോദിച്ചു:
"എങ്ങനുണ്ട് ചേട്ടാ ഞങ്ങടെ പ്രകടനം"
"വളരെ നന്നായിരുന്നു, പക്ഷേ...."
"എന്താ ഒരു പക്ഷേ?"
"ഇപ്പോ വിളിച്ചത് നിന്‍റെ വല്യമ്മ തന്നെയായിരുന്നു"
ഠിം!!!
'എന്‍റമ്മേ' എന്ന വിളിയോട് ഗായത്രി ബോധം കെട്ട് വീണു.
അത് കണ്ടിട്ടും, ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് കേട്ടിട്ടും വിശ്വാസം വരാഞ്ഞ് അമ്മ എടുത്ത് ചോദിച്ചു:
"ശരിക്കും ചേട്ടത്തി ആയിരുന്നോ?"
"അതേ അമ്മേ"
ഠിം!!!
'എന്‍റെ ദേവീന്ന്' വിളിച്ച് അമ്മായി അമ്മയും ബോധം കെട്ട് വീണു.
എന്‍റെ ബോധം പണ്ടേ പോയത് കൊണ്ട് ഞാന്‍ മാത്രം വീണില്ല.

വിവരം കാട്ടുതീ പോലെ പടര്‍ന്നു...
അമേരിക്കയിലെ വല്യമ്മയെ ഞാനും ഭാര്യവീട്ടുകാരും കൂടി ചീത്ത വിളിച്ചത്രേ!!!
എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് അറിയാതെ വിഷമിച്ച് നിന്നപ്പോള്‍ ഗായത്രിയുടെ അമ്മാവന്‍ എന്നെ വിളിച്ചു, ഞാന്‍ അദ്ദേഹത്തോട് നിരപരാധിത്വം വ്യക്തമാക്കി.എല്ലാം മനസിലായ അദ്ദേഹം അമേരിക്കയിലോട്ട് വിളിക്കാമെന്നും വല്യമ്മയെ സത്യം ബോധിപ്പിക്കാമെന്നും സത്യമറിഞ്ഞ് വല്യമ്മ വിളിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു മാപ്പ് പറഞ്ഞാല്‍ തീരുന്ന പ്രശ്നമേ ഉള്ളെന്നും തറപ്പിച്ച് പറഞ്ഞു.
അങ്ങനെ വല്യമ്മയുടെ വിളി നോക്കി ഞാന്‍ സമയം തള്ളി നീക്കി...
ഒടുവില്‍ വല്യമ്മ വിളിച്ചു!!!

"ഹലോ, ഞാനാ മോനെ"
"മനസിലായി, ആന്‍റി എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം"
"ഓ അതൊന്നും സാരമില്ല മോനെ"
"അതല്ല ആന്‍റി, അറിയാതെ പറ്റി പോയതാ.എല്ലാം ഒരു തെറ്റിദ്ധാരണയുടെ പുറത്തായിരുന്നു, ആന്‍റി ക്ഷമിക്കണം"
"ഞാന്‍ ക്ഷമിച്ചു പോരെ"
"മതി ആന്‍റി, അത് മതി"
"പിന്നെ മോനെ ഒരു കാര്യം കൂടി അറിഞ്ഞാല്‍ കൊള്ളാമായിരുന്നു"
"എന്താ ആന്‍റി?"
"ശരിക്കും പ്രസവിച്ചത് നമ്മുടെ ജെര്‍മ്മന്‍ ഷെഫേര്‍ഡ് ആയിരുന്നോ അതോ പോമറേനിയനായിരുന്നോ?"
കര്‍ത്താവേ!!!!
ഇത് അവരായിരുന്നോ??
ആ പട്ടി തള്ള!!!
കണ്‍ട്രോള്‍ വിട്ട് പോയ ഞാന്‍ ഒറ്റ അലര്‍ച്ചയായിരുന്നു:
"പരട്ട തള്ളേ, നിങ്ങള്‌ കുടുംബം കലക്കിയേ അടങ്ങു അല്ലേ?"
"എന്താ മോനേ?"
"കുന്തം, വയ്ക്ക് തള്ളേ ഫോണ്‍!!"
ഠിം!!
ഫോണ്‍ കട്ടായി.

ഇങ്ങനൊരോ കുരിശുണ്ടായാല്‍ പിന്നെ ജീവിതം കുളമാകാന്‍ എന്നാ വേണം കര്‍ത്താവേന്ന് കരുതി ഫോണ്‍ സ്വിച്ചോഫ് ചെയ്യാമെന്ന് വിചാരിച്ചപ്പൊ ദാണ്ടഡാ പിന്നെയും അമേരിക്കന്‍ കോള്‍.
എഗൈന്‍ ദാറ്റ് ഡോഗ് മദര്‍...
അതേ പട്ടി തള്ള!!!
ഇന്നത്തോടെ ഒരു അവസാനമാകണം...
"എന്താ ആന്‍റി നിങ്ങടെ പ്രശ്നം?"
"മോന്‍ മാപ്പ് പറയേണ്ട കാര്യമില്ലെന്ന് പറയാന്‍ വിളിച്ചതാ"
"ഓ അതിനു വിളിച്ചതാണോ? എന്നാ കേട്ടോ, എന്‍റെ പട്ടി പറയും നിങ്ങളോട് മാപ്പ്"
മറുസൈഡില്‍ നിശബ്ദത!!
പിന്നെ കരച്ചിലോടെ ഒരു മറുപടി:
"എടാ കുരുത്തംകെട്ടവനെ, എന്‍റെ അനുജത്തിയുടെ മോളെ കെട്ടി എന്ന ഒറ്റ കാരണത്താല്‍ നിന്നെ ഞാന്‍ ശപിക്കുന്നില്ല.ഇനി നിന്‍റെയോ നിന്‍റെ കെട്ടിയവളുടെയോ ഒറ്റകാര്യം എന്നോട് പറഞ്ഞ് പോകരുത്"
കര്‍ത്താവേ!!!
ശരിക്കും വല്ല്യമ്മ...
ഒര്‍ജിനല്‍ ബിഗ് മദര്‍!!!
ഇപ്പോ ശരിക്കും കുളമായി.
ഠിം ഠി ഡിം ഡി ഡിം!!
ഞാന്‍ ഫോണ്‍ സ്വിച്ചോഫ് ചെയ്തു.

പിറ്റേദിവസം...
വൈകുന്നേരം ബാംഗ്ലൂര്‍ക്ക് തിരിക്കാന്‍ ബാഗുമെടുത്ത് യാത്ര പറയാന്‍ മോളുടെ അടുത്ത് ചെന്നപ്പോള്‍ അവള്‍ ചിരിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.തലേ ദിവസം നടന്ന പൊല്ലാപ്പിനെ കുറിച്ച് അവള്‍ക്ക് മാത്രം വേവലാതിയില്ല, ഇതാ പിള്ള മനസില്‍ കള്ളമില്ലന്ന് പറയുന്നത്.മറ്റുള്ളവരുടെ മുഖത്ത് നോക്കാന്‍ വിഷമമുള്ളത് കൊണ്ട് യാത്ര പറച്ചില്‍ മോളോട് മാത്രമാക്കി...
"അച്ഛന്‍ ജോലിക്ക് പോയിട്ട് അടുത്താഴ്ച വരാട്ടോ"
'എന്നാത്തിനാ?' എന്ന് ആരും ചോദിച്ചില്ല, അടുത്താഴ്ച കാണാം എന്ന മട്ടില്‍ എല്ലാവരും തലകുലുക്കി, 'ശരി' എന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ മോള്‌ ചിരിച്ചോണ്ടും കിടന്നു, ഞാന്‍ പതിയെ ജോലി സ്ഥലത്തേക്ക് യാത്രയായി...

ഓഫീസിലെത്തിയപ്പോള്‍ സഹപ്രവര്‍ത്തകര്‍ ചോദിച്ചു:
"മനുവേ, ഇരുപത്തിയെട്ട് കെട്ട് എങ്ങനുണ്ടായിരുന്നു?"
"വളരെ നന്നായിരുന്നു"
ഭാഗ്യവാന്‍!!!
ഞാനാണോ??
അതേ, മനു തന്നെ.
ഉവ്വ.

ദി ക്ലൈന്‍റ്‌ വിസിറ്റ്




'എന്നെ കൊണ്ട് പണിയെടുക്കാന്‍ വയ്യ, പക്ഷേ ശമ്പളം കൃത്യമായി കിട്ടണം' എന്ന ചിന്താഗതിക്കാരായ സുഹൃത്തുക്കളെ, ഞാനും നിങ്ങളില്‍ ഒരുവനാണ്.അതിനാല്‍ തന്നെ 'വീക്കെന്‍ഡ്' എന്ന പൊന്നോമന പേരില്‍ അറിയപ്പെടുന്ന ശനിയും ഞയറും എനിക്ക് ആഘോഷത്തിന്‍റെ ദിനങ്ങളാണ്...
എന്നാല്‍ കഴിഞ്ഞ ശനിയാഴ്ച ഞാനൊരു നല്ലവന്‍ ആകാന്‍ ശ്രമിച്ചു..
നല്ലവന്‍ എന്നാല്‍ നല്ലവരില്‍ നല്ലവന്‍, ഒരു മഹാന്‍!!!
എല്ലാ സഹജീവികളും ഞാന്‍ തന്നെയാണ്‌ എന്ന വിശ്വാസത്തിന്‍റെ കാതലായ 'തത്വമസ്സി'യില്‍ വിശ്വസിച്ച് ശബരിമലയില്‍ പോകാന്‍ ഞാന്‍ മാലയിട്ടു, ഇനി ആഘോഷങ്ങളില്ല, അഹങ്കാരങ്ങളില്ല, എല്ലാം ഭക്തിമയം, സത്യം, ശിവം, സുന്ദരം.
"സ്വാമിയേ...ശരണമയ്യപ്പാ"

എന്നാല്‍ ചുട്ടയിലെ ശീലം ചുടല വരെ എന്നത് ഒരിക്കലും മാറ്റാന്‍ പറ്റാത്ത പഴഞ്ചൊല്ലാണ്, അതാവാം തിങ്കളാഴ്ച രാവിലെ എഴുന്നേറ്റപ്പോള്‍ 'അയ്യോ, ഇന്ന് ഓഫീസില്‍ പോകണമല്ലോ, ഏത് മറ്റവനാടാ ഈ തിങ്കളാഴ്ച കണ്ട് പിടിച്ചത്' എന്ന് അറിയാതെ ചോദിച്ചു പോയത്.സ്ഥലകാല ബോധം വന്നപ്പോള്‍, ഒരു ഭക്തന്‍ ചീത്ത പറയാനോ, എന്ത് കാരണം തന്നെയായാലും ദേഷ്യപ്പെടാനോ പാടില്ലെന്ന സത്യം മനസിലോര്‍ത്തപ്പോള്‍ അറിയാതെ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു...
"ഭഗവാനേ, ക്ഷമിക്കണേ...."
സ്വാമി ശരണം!!!

അങ്ങനെ പൂര്‍ണ്ണമായും ഭക്തനായി, നല്ലവരില്‍ നല്ലവനായി, ഒരു ഭയങ്കര മഹാനായി, അന്ന് ഞാന്‍ ഓഫീസിലെത്തി.ദൈവത്തെ മനസില്‍ ധ്യാനിച്ച് സിസ്റ്റം ഓണക്കി, മെയില്‍ ബോക്‌സ്സ് പതിയെ ഓപ്പണ്‍ ചെയ്തു.അന്ന് വന്നിരിക്കുന്ന മെയിലുകളൊക്കെ ചെക്ക് ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും സഹ ജോലിക്കാരി ശാലിനി ഒരു കസേരയുമെടുത്ത് എന്‍റെ അരികില്‍ വന്നിരുന്നു...
എന്തേ??
അല്ല, മാലയിടുന്നതിനു മുന്നേ ആയിരുന്നെങ്കില്‍, അന്ന് മുഴുവന്‍ ജോലി ഒന്നും ചെയ്യാതെ അമേരിക്കയിലെ സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യത്തെ കുറിച്ചും, സ്വര്‍ണ്ണത്തിന്‍റെ വില കൂടുന്നതിനെ കുറിച്ചും, ഓഫീസിലെ ചായയില്‍ പാലിനു പകരം പാല്‍പ്പൊടി ഇടുന്നതിന്‍റെ ആരോഗ്യ പ്രശ്നത്തെ കുറിച്ചും അവളോട് സംസാരിക്കാമായിരുന്നു, ഇതിപ്പോ സ്വാമിയല്ലേ?
അവളെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ച് കാണിച്ചു, എന്നിട്ട് ചോദിച്ചു:
"എന്താ ശാലിനി?"
"ബരാബി-കൂ നേഷന്‍ ഹോട്ടലിനെ കുറിച്ച് എന്താ മനുവിന്‍റെ അഭിപ്രായം?"
എന്ത് മറുപടി പറയേണമെന്ന് ഒരു നിമിഷം ആലോചിച്ചു, കാരണം എന്‍റെ അറിവില്‍ ഇന്ദിരാനഗറിലെ അത്യാവശ്യം അറിയപ്പെടുന്ന ഹോട്ടല്‍.നോണ്‍-വെജ് വിഭഗങ്ങള്‍ക്ക് സ്പെഷ്യലിസ്റ്റ് കുക്കുകള്‍, പിന്നെ താമസിക്കാന്‍ സൌകര്യമുണ്ടോ അതോ റെസ്റ്റോറന്‍റ്‌ മാത്രമാണോന്ന് അറിയില്ല.എങ്കിലും പണ്ട് അവിടുന്നു കഴിച്ച കോഴിയുടെ ടേസ്റ്റ് ഓര്‍ത്ത് കൊണ്ട് പറഞ്ഞു:
"നല്ല ഹോട്ടലാ, എന്തേ?"
"വെള്ളിയാഴ്ച നമുക്ക് അവിടെ കൂടിയാലോ?" അവളുടെ മറു ചോദ്യം.
വേറെ ഏത് സമയത്ത് അവള്‍ ഈ ചോദ്യം ചോദിച്ചാലും 'വൈ നോട്ട്?' എന്ന് ഞാന്‍ തിരികെ ചോദിച്ചേനെ, പക്ഷേ ഇപ്പോ...
സ്വാമിയേ....!!!

ഒരു നിമിഷം കണ്ണടച്ച് ശബരിമല ശാസ്താവിനെ വിളിച്ച് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിട്ട്, ശാലിനിയുടെ മുഖത്ത് നോക്കാതെ ആ നഗ്നസത്യം ഞാന്‍ വെളിവാക്കി:
"ശാലിനിക്ക് എന്നോട് വിരോധമൊന്നും തോന്നരുത്, തന്നെ പോലെ സുന്ദരിയായ ഒരു പെണ്‍കുട്ടി എന്നെ പോലെ സുന്ദരനായ ഒരു ആണ്‍കുട്ടിയോട് വെള്ളിയാഴ്ച വൈകിട്ട് ഒരു പാര്‍ട്ടിക്ക് വരാമോന്ന് ചോദിക്കുമ്പോള്‍ പറ്റില്ല എന്ന് പറയുന്നതിലെ ശരിക്കേട് എനിക്ക് അറിയാഞ്ഞിട്ടല്ല, പക്ഷേ....."
തൊണ്ണൂറ്‌ മോഡല്‍ സിനിമയിലെ പോലുള്ള ഈ ഡയലോഗ് പറഞ്ഞ് ഇത്രേം ആയപ്പോഴേക്കും ശാലിനി അതിനു 'കട്ട്' പറഞ്ഞു, തുടര്‍ന്ന് നാല്‌ കട്ട വാക്കുകളും:
"അയ്യടാ, നിന്‍റെ ആഗ്രഹം കൊള്ളാല്ലോടാ? നീ ആ മെയില്‍ നോക്കടാ"
ടാ..ടാ..ടാ..
ഒരു അഞ്ചാറ്‌ ടാ!!!
മെയില്‍ നോക്കാനോ, എന്തിന്??
ഒരു സ്വാമിയെ കേറി 'ടാ'ന്ന് വിളിക്കാന്‍ തക്കതായി എന്താണ്‌ ആ മെയില്‍??
ഞാന്‍ പതിയെ മെയില്‍ ബോക്സിലേക്ക് തല തിരിച്ചു...
ആറാമത്തെ മെയിലിന്‍റെ സബ്ജക്റ്റ് എന്‍റെ കണ്ണില്‍ തടഞ്ഞു..
അത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു..
ദി ക്ലൈന്‍ഡ് വിസിറ്റ്!!!
ടം..ഡ..ഡേ..

ഈ ക്ലൈന്‍ഡ് വിസിറ്റ്, ക്ലൈന്‍ഡ് വിസിറ്റ് എന്ന് പറഞ്ഞാ കുഞ്ഞു കളിയല്ല, ഒരു സംഭവമാ...
അങ്ങ് ഇംഗ്ലണ്ടീന്ന് ഒരു സായിപ്പോ, മദാമ്മയോ, ചിലപ്പോ രണ്ടും കൂടിയോ ഒരുങ്ങി കെട്ടി ഇവിടെ വരും.അവര്‍ വരുന്നതിന്‍റെ തലേന്ന് രാത്രി ഓഫീസെല്ലേം പെയിന്‍റടിച്ച് വൃത്തിയാക്കും(അത് വരെ ചെയ്യില്ല!) .സ്ഥിരം ജോലി ചെയ്യുന്ന ജോലിക്കാര്‍ പോലും തങ്ങളുടെ സീറ്റിന്‍റെ അടുത്ത് വരുമ്പോള്‍, അവിടുത്തെ ഡെക്കറേഷന്‍ കണ്ട് 'സോറി, സീറ്റ് മാറി പോയി' എന്ന് പറയുന്ന രീതിയില്‍ ഹാളുകള്‍ മനോഹരമാക്കും, അതേ പോലെ ഏസിയില്‍ തണുപ്പ് വരുത്തുക, ബാത്ത് റൂമില്‍ വെള്ളം വരുത്തുക, എംപ്ലോയിസിന്‍റെ സീറ്റിനു സമീപം കുടിക്കാന്‍ വെള്ളം വെക്കുക, കൊറിക്കാന്‍ കശുവണ്ടി പരിപ്പ് വയ്ക്കുക എന്ന് തുടങ്ങി കുറേ ഗിമിക്കുകള്‍.
പാവം ക്ലൈന്‍ഡ്...
ഇതെല്ലാം കൂടി കാണുമ്പോള്‍ 'കര്‍ത്താവേ, ഞാന്‍ ഈ കമ്പനിക്ക് കൊടുക്കുന്ന കാശെല്ലാം അവര്‍ എംപ്ലോയിക്കായി ചിലവഴിക്കുകയാണെല്ലോന്ന്' ഓര്‍ത്ത് അറിയാതെ നെഞ്ചത്തടിച്ച് നിലവിളിക്കും, അതേ പോലെ 'ഇത്രേം സൌകര്യമുണ്ടായിട്ടും നീയൊക്കെ എന്താടാ എന്‍റെ ജോലി നേരെ ചൊവ്വേ തീര്‍ത്ത് തരാത്തതെന്ന്' എംപ്ലോയിയെ ശപിക്കും.
ഇനി എംപ്ലോയ്‌സ്സ്...
വര്‍ഷത്തിലെ മുന്നൂറ്റി അറുപത്തി അഞ്ച് ദിവസത്തില്‍, അന്നേ ദിവസം മാത്രം നേരെ ചൊവ്വേ പണി ചെയ്യും.എംപ്ലോയിയുടെ ആത്മാര്‍ത്ഥതയും സത്യസന്ധതയും കാണുന്ന ക്ലൈന്‍ഡിനു സ്വന്തം കമ്പനി പോലും ആ എംപ്ലോയിയുടെ പേരില്‍ എഴുതി കൊടുക്കാന്‍ തോന്നി പോകും, സത്യം.

മേല്‍ പറഞ്ഞത് ക്ലൈന്‍ഡ് വിസിറ്റിന്‍റെ അന്ന് ഒരു മൂന്ന് മണി വരെയുള്ള പരിപാടികള്‍.അത് കഴിയുമ്പോള്‍ ക്ലൈന്‍ഡും ടീമുമായി ഒരു മീറ്റിംഗ്.
ടീമിലുള്ളവരെ കൊണ്ട് ഒന്നും തന്നെ പറയിക്കാതെ, ക്ലൈന്‍ഡ് തന്നെ സംസാരിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കും, കര്‍ണ്ണാടകയില്‍ ദീപാവലിക്ക് പടക്കം പൊട്ടിക്കുമ്പോള്‍ 'ഠോ..ഠോ..ഠോ..'ന്ന് സൌണ്ട് കേള്‍ക്കുന്ന പോലെ അല്ലാതെ, അങ്ങേര്‌ പറയുന്നതെന്താണെന്ന് ഭൂരിഭാഗം ടീമംഗങ്ങള്‍ക്കും മനസിലാകാറില്ല.എങ്കിലും പ്രോജക്റ്റ് മാനേജര്‍ കൈ അടിക്കുമ്പോല്‍ കൂടെ കൈ അടിക്കുക, അങ്ങേര്‌ ചിരിക്കുമ്പോള്‍ കൂടെ ചിരിക്കുക, എന്തോ തെറ്റ് ചെയ്ത പോലെ തല കുനിക്കുമ്പോള്‍ കൂടെ തല കുനിക്കുക, എന്ന് തുടങ്ങി അത്യാവശ്യം ഗിമിക്കുകള്‍ എംപ്ലോയിസും കാണിച്ച് പോകുന്നു.
ഇത് കഴിയുമ്പോള്‍ ക്ലൈന്‍ഡിനു ടീമിന്‍റെ വകയായി ഒരു ഗിഫ്റ്റ്!!!
തുടര്‍ന്ന് ടീം ഡിന്നര്‍, ഇത് കമ്പനി വകയാകാം, അല്ലെങ്കില്‍ ക്ലൈന്‍ഡിന്‍റെ വകയാകും, എന്തായാലും എംപ്ലോയ്‌സ്സിനു നോ പ്രോബ്ലം.പോകുക, തിന്നുക, അത്രമാത്രം...

ഇവിടെയാണ്‌ ശാലിനിയുടെ ചോദ്യത്തിന്‍റേ പ്രസക്തി..
ഞങ്ങളുടെ ക്ലൈന്‍ഡ് വെള്ളിയാഴ്ച വരുന്നുണ്ടെന്നും, അന്ന് 'ബരാബി-കൂ നേഷന്‍' ഹോട്ടലില്‍ വച്ച് ഡിന്നര്‍ അറേഞ്ച് ചെയ്യാമെന്നും ടീമംഗങ്ങള്‍ സംസാരിച്ചതിന്‍റെ ആഫ്റ്റര്‍ ഇഫക്റ്റായിരുന്നു ശാലിനിയുടെ ആ ചോദ്യം...
വെള്ളിയാഴ്ച നമുക്ക് അവിടെ കൂടിയാലോ??
അയ്യേ, ഇതാരുന്നോ??
ചമ്മല്‌ മാറിയപ്പോള്‍ ശാലിനിയോട് ചെന്ന് പറഞ്ഞു:
"ശരി ശാലിനി, നമുക്ക് വെള്ളിയാഴ്ച അവിടെ തന്നെ കൂടാം"
അതിനു അവള്‍ എന്‍റെ മുഖത്ത് നോക്കാതെ മറുപടി നല്‍കി...
"മനുവിനു എന്നോട് വിരോധമൊന്നും തോന്നരുത്, തന്നെ പോലെ സുന്ദരനായ ഒരു ആണ്‍കുട്ടി എന്നെ പോലെ സുന്ദരിയായ ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയോട് വെള്ളിയാഴ്ച വൈകിട്ട് ഒരു പാര്‍ട്ടിക്ക് കൂടാമെന്ന് പറയുമ്പോള്‍ പറ്റില്ല എന്ന് പറയുന്നതിലെ ശരിക്കേട് എനിക്ക് അറിയാഞ്ഞിട്ടല്ല, പക്ഷേ....."
പോടി...പോടി...
അയ്യോ??
സ്വാമി ശരണം!!!

ഇവിടെ മുതല്‍ എന്‍റെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ ആരംഭിക്കുകയായിരുന്നു...
ഒന്ന്, ക്ലൈന്‍ഡ് മദാമ്മയാണോ, സായിപ്പാണോ അതോ രണ്ടും കൂടിയാണോ എന്ന സംശയം.
രണ്ട്, എല്ലാവരും നോണ്‍ വെജ് കഴിക്കുമ്പോള്‍ പച്ചില തിന്നുന്ന എന്നോടുള്ള ക്ലൈന്‍ഡിന്‍റെ മനോഭാവം എന്തായിരിക്കും എന്ന ചിന്ത!!
മൂന്ന്, ഇതൊക്കെ തരണം ചെയ്ത് എങ്ങനെയും ക്ലൈന്‍ഡിന്‍റെ മുന്നില്‍ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടണമെന്ന് ആഗ്രഹം.
ഒന്നാമത്തെ ചോദ്യത്തിനു വില്യംസ്സ് സായിപ്പ് മാത്രമേ വരുകയുള്ളന്ന് ഉത്തരം കിട്ടി, രണ്ടാമത്തെ ചിന്താഗതിക്ക് വെജ് കഴിക്കുന്നത് അത്ര വലിയ കുറച്ചിലല്ലെന്ന് എല്ലാവരും ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
ചിന്താഗതി മൂന്ന്, എങ്ങനെ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാം??
സായിപ്പിനു ഗിഫ്റ്റ് കെടുക്കുന്നത് ശാലിനിയെ കൊണ്ട് മതിയെന്ന് പ്രോജക്റ്റ് മാനേജര്‍ തീരുമാനിച്ചു, ഇരുപത്തി അയ്യായിരം രൂപയുടെ ക്യാമറ തന്‍റെ കൈയ്യില്‍ ഉണ്ടെന്നും അതുപയോഗിച്ച് എല്ലാ ചടങ്ങിന്‍റെയും ഫോട്ടോ താന്‍ തന്നെ എടുത്തോളാമെന്ന് സീനിയര്‍ ലീഡ് കേറി ഏറ്റു.ഹോട്ടലില്‍ സായിപ്പിനു അടുത്തിരുന്നു നിര്‍ബന്ധിച്ച് തീറ്റിക്കുന്ന കാര്യം പ്രോജക്റ്റ് മാനേജര്‍ തന്നത്താന്‍ ഏറ്റെടുത്തതോട് കൂടി സായിപ്പുമായി നേരിട്ട് ഇടപെടാനുള്ള എന്‍റെ എല്ലാ വഴിയും അടഞ്ഞു.
ഇനി എന്ത്??
എന്‍റെ വിഷമ അവസ്ഥ കണ്ട് മാനേജര്‍ എനിക്ക് രണ്ട് പണി ഏല്‍പ്പിച്ചു തന്നു..
ഒന്ന്, സായിപ്പിനു കൊടുക്കാനുള്ള ഗിഫ്റ്റ് വാങ്ങിക്കുക.
ഹും! ഏത് പട്ടിക്കും പറ്റുന്ന പണി!!
രണ്ട്, സായിപ്പിനു കമ്പനിയില്‍ നിന്ന് ഹോട്ടലിലേക്ക് പോകാനുള്ള ബെന്‍സ് കാര്‍ റെഡിയാക്കി നിര്‍ത്തുക, ഗിഫ്റ്റ് കൊടുത്ത് കഴിയുമ്പോള്‍ അതില്‍ കേറ്റി അയാളെ യാത്ര ആക്കുക.
ഇത് കൊള്ളാം..
യെസ്സ് സാര്‍, ഐ വില്‍ ഡൂ ഇറ്റ്!!!

ആ വെള്ളിയാഴ്ച..
ഗിഫ്റ്റ് വാങ്ങി ശാലിനിയെ ഏല്‍പ്പിച്ചു, ബെന്‍സ് കാര്‍ ആറ്‌ മണിയാകുമ്പോള്‍ കമ്പനിയില്‍ വരുന്നതിനു ഏര്‍പ്പാട് ചെയ്തു.മൂന്നു മണി വരെ ഓഫീസില്‍ മല മറിക്കുന്ന പണിയാണെന്ന് മട്ടില്‍ എന്തൊക്കെയൊ കാട്ടി കൂട്ടി. മൂന്ന് മുതല്‍ അഞ്ചര വരെ ക്ലൈന്‍ഡ് പറയുന്നത് കേട്ട് കൊണ്ടിരുന്നു.
ക്ലൈന്‍ഡിന്‍റെ പ്രസംഗം അവസാനിച്ചു!!
സായിപ്പിനു ടീമിന്‍റെ വക ഒരു ഗിഫ്റ്റ് ഉണ്ടെന്ന് മാനേജര്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചതും, 'വാവൂ, ഈസ് ഇറ്റ്?' എന്നൊരു ചോദ്യത്തോടെ ഗിഫ്റ്റ് വാങ്ങാന്‍ അങ്ങേര്‌ എഴുന്നേറ്റൂ.അത് കണ്ടതും ഓഫീസിലെ മറ്റൊരു എഞ്ചിനിയറായ പ്രഭാകരന്‍ ഇറങ്ങി പുറത്തേക്ക് ഒരു ഓട്ടം...
എന്താ എന്ത് പറ്റി??
ഒടുവില്‍ കാര്യം അറിഞ്ഞു...
ശാലിനി ഗിഫ്റ്റ് അവളുടെ ടേബിളില്‍ വച്ച് മറന്ന് പോലും!!!
അത് എടുക്കാനായാണ്‌ പ്രഭാകരന്‍ പോയതത്രേ.
അതിനു പോലും എന്നെ പറഞ്ഞ് വിട്ടില്ലല്ലോന്ന് ഓര്‍ത്ത് സങ്കടപ്പെട്ട് നിന്ന എന്നോട് ടീം ലീഡ് ക്യാമറ എടുത്ത് കൊണ്ട് വരാന്‍ ആജ്ഞാപിച്ചു.ഓടി പോയി അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ടേബിള്‍ തുറന്ന് അതേ സ്പീഡില്‍ ക്യാമറ വച്ചിരുന്ന കവര്‍ അടക്കം ഞാന്‍ തിരികെയെത്തി, മീറ്റിംഗ് റൂം തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കേറുകയും പ്രഭാകരന്‍ ഗിഫ്റ്റുമായി വരുന്നത് പ്രതീക്ഷിച്ച് നിന്ന ശാലിനി ആരാ കേറി വന്നതെന്ന് നോക്കാതെ കൈ നീട്ടി.പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും ഓര്‍ക്കാതെ ഞാന്‍ ആ കവര്‍ അവളുടെ കൈയ്യില്‍ കൊടുത്തു, അവള്‍ അതുമായി നേരെ സായീപ്പിന്‍റെ അടുത്തെത്തി അയാള്‍ക്ക് സമ്മാനിച്ചിട്ട് ഒരു വാചകവും:
"സാര്‍, ദിസ് ഈസ് അ ഗിഫ്റ്റ് ഫോര്‍ യൂ"
കര്‍ത്താവേ!!!!!!!
ഇരുപത്തി അയ്യായിരം രുപയുടെ ക്യാമറ!!!
"ക്യാന്‍ ഐ ഓപ്പണ്‍ ഇറ്റ്?" സായിപ്പിന്‍റെ ചോദ്യം.
"വൈ നോട്ട്" കാര്യമറിയാതെ ടീം ലീഡിന്‍റെ സമ്മതം.
സായിപ്പ് കവര്‍ തുറന്നപ്പോള്‍ കെട്ടിടം ഇടിഞ്ഞ് എന്‍റെ തലേലോട്ട് വീഴണേന്ന് ഞാന്‍ ആത്മാര്‍ത്ഥമായി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച് പോയി.അങ്ങേര്‌ കവറില്‍ നിന്ന് ക്യാമറ എടുത്ത് 'എ ലൌലി ഗിഫ്റ്റ്' എന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചപ്പോള്‍ കൈ കൊട്ടി ചിരിച്ച് കൊണ്ട് നിന്ന് ടീം ലീഡിന്‍റെ മുഖത്തെ ചിരി മായുന്നതും, 'എന്താ ഈ സംഭവിച്ചത്, ഈ ക്യാമറ എങ്ങനെ സായിപ്പിന്‍റെ കൈയ്യിലെത്തി' എന്ന ചിന്താഗതിയോടെ അന്തം വിട്ട് നോക്കുന്നതും ഞാന്‍ ഒളി കണ്ണാല്‍ കണ്ടു.
രണ്ട് മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ സത്യാവസ്ഥ ബോധ്യപ്പെട്ടിട്ടാകാം അതിയാന്‍ തല തിരിച്ച് എന്നെ ഒരു നോട്ടം നോക്കി...
കാലമാടാ, നിനക്ക് ഞാന്‍ വച്ചിട്ടുണ്ടടാ!!!
സ്വാമിയേ....!!!

സംഭവിച്ചത് സംഭവിച്ചു, അതിനെ പറ്റി വിഷമിച്ചിരിക്കാതെ അടുത്ത ജോലിയില്‍ വ്യാപൃതനാകുക എന്ന പോളിസിയില്‍ വിശ്വസിച്ച് സായിപ്പിനെയും ടീമംഗങ്ങളേയും ഹോട്ടലിലേക്ക് പോകാന്‍ ഞാന്‍ ക്ഷണിച്ചു...
കേട്ടപാതി എല്ലാവരും ബെന്‍സിനു അടുത്തേക്ക് ഓടി,, എല്ലാവര്‍ക്കും സായിപ്പിനൊപ്പം പോകണമത്രേ.കാറിലെങ്കിലും സായിപ്പിന്‍റെ കൂടെ പോകാമെന്ന എന്‍റെ ആഗ്രഹം നിഷ്ഫലമായി.കാറിന്‍റെ മുന്‍ സീറ്റിലിരുന്നു മനു ബൈക്കില്‍ വരാന്‍ മാനേജര്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചു.മറ്റ് ടീമംഗങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം കാറില്‍ കയറാന്‍ അവസരം കിട്ടിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മാത്രം പുറത്ത്.കാര്‍ കമ്പനിയുടെ ഗേറ്റ് കടന്നപ്പോള്‍ ഏറ്റെടുത്ത ജോലി ഭംഗി ആക്കിയത് മാത്രം മനസിനു സന്തോഷം നല്‍കി.തുടര്‍ന്ന് ബൈക്ക് എടുക്കാന്‍ തിരിഞ്ഞപ്പോള്‍ മുന്നില്‍ കണ്ട കാഴ്ച എന്‍റെ സപ്ത നാഡികളെയും തളര്‍ത്തുന്നതായിരുന്നു...
ടീം ലീഡിന്‍റെ ക്യാമറയും പിടിച്ച് സായിപ്പതാ മുന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്നു!!!
അങ്ങേര്‌ ഒരു ചോദ്യം:
"വാട്ട് ഹാപ്പന്‍ഡ്?"
എന്‍റെ മാളികപ്പുറത്തമ്മേ!!!!!
സായിപ്പ് കാറില്‍ കേറിയില്ലാരുന്നോ??
ഹാപ്പന്‍ഡ് ഈസ് ഹാപ്പന്‍ഡ്!!
സംഭവിച്ചത് സംഭവിച്ചു, കണ്ണടച്ച് വച്ച് കാച്ചി:
"സാര്‍, വി കാന്‍ ഗോ ഇന്‍ ബൈക്ക്"
ഷുവര്‍!!!

ബൈക്കില്‍ ഇന്ദിരാ നഗറിലെ ബരാബി-കൂ നേഷന്‍ ഹോട്ടലിലേക്ക്...
അപാര ട്രാഫിക്ക് ജാം!!
കുട്ടിക്കാലത്ത് ബാലരമയിലും പൂമ്പാറ്റയിലും മൊട്ടുമുയലിനു വഴികാണിക്കുക എന്ന ഗെയിം കളിച്ചിട്ടുള്ളതിനാല്‍ വാഹനങ്ങള്‍ക്ക് ഇടയിലൂടെ ഹോട്ടല്‍ ലക്ഷ്യമാക്കി ഞാന്‍ ബൈക്ക് പറത്തി.എന്‍റെ സര്‍ക്കസ്സ് കണ്ടിട്ടാകണം പിന്നാലെ ഇരുന്ന സായിപ്പ്'മാര്‍വെല്ലസ്സ്', 'ഡെഡിക്കുലസ്സ്', 'മിറാക്കുലസ്സ്' എന്നൊക്കെ പറയുന്ന കേട്ടു..
എന്തായാലും ബൈക്ക് സായിപിനെയും എന്നെയും കൊണ്ട് ഹോട്ടലിലെത്തി, കാറില്‍ യാത്ര തിരിച്ചവര്‍ അപ്പോഴും അവിടെ എത്തിയിരുന്നില്ല.അതിനാല്‍ തന്നെ നേരെ മാനേജര്‍ക്ക് ഫോന്‍ ചെയ്തു:
"സാര്‍ ഇന്ദിരാ നഗറിലെ ബരാബി-കൂ നേഷന്‍ ഹോട്ടലിനു മുന്നില്‍ ഞങ്ങളെത്തി, ഇപ്പോ അകത്ത് കയറണോ അതോ വെയിറ്റ് ചെയ്യണോ?"
മറുപടിയായി അദ്ദേഹം ഇങ്ങനെ ചൊദിച്ചു:
"തന്നോടാരാ ഇന്ദിരാനഗറില്‍ പോകാന്‍ പറഞ്ഞത്, കോറമംഗലയിലെ ബരാബി-കൂ നേഷന്‍ ഹോട്ടലിലാ നമ്മള്‍ ബുക്ക് ചെയ്തിരിക്കുന്നത്"
സ്വാമിയേ....!!!!!!!
മൊട്ടു മുയലിനെ തിരികെ എത്തിക്കുക എന്ന ഗെയിം മനസിലോര്‍ത്ത് സായിപ്പുമായി തിരിച്ച് കോറമംഗലക്ക്, എങ്ങനെങ്കിലും ഹോട്ടലില്‍ എത്തുക, പിന്നില്‍ ഇരിക്കുന്ന ഉരുപ്പടിയെ പ്രോജക്റ്റ് മാനേജറെ ഏല്‍പ്പിക്കുക എന്ന ആഗ്രഹം മാത്രം ബാക്കി....
അറിയാതെ സായിപ്പിനെ ചീത്ത വിളിച്ച് പൊയി..
ഇവനൊക്കെ ഇംഗ്ലണ്ടില്‍ ഇരുന്നാ പോരെ, ആരെടെ മറ്റവളെ കെട്ടിക്കാനാണോ ആവൊ ഇങ്ങോട്ട് കെട്ടി എഴുന്നെള്ളുന്നത്??
കുറച്ച് ചീത്ത കൂടി പറയണമെന്ന് ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നു, എന്ത് ചെയ്യാം?
മാലയിട്ട് പോയില്ലേ??
സ്വാമി ശരണം!!

ചിത്രങ്ങള്‍ക്ക് കടപ്പാട് : എന്നോട്, എന്‍റെ സുഹൃത്തുക്കളോട്, ഗൂഗിളിനോട്, പിന്നെ ആ ചിത്രം പ്രസിദ്ധീകരിച്ചവരോട്...
ഈ ബ്ലോഗിന്‍റെ ഹെഡര്‍ തയ്യാറാക്കി തന്ന ബ്ലോഗര്‍ രസികനു നന്ദി രേഖപ്പെടുത്തുന്നു..
മറ്റ് ബ്ലോഗുകളിലേക്കുള്ള ലിങ്ക് തയ്യാറാക്കി തന്ന രായപ്പനു നന്ദി രേഖപ്പെടുത്തുന്നു..
ഈ ബ്ലോഗ് സന്ദര്‍ശിക്കുന്ന എല്ലാവര്‍ക്കും നന്ദി, സമയം കിട്ടുമ്പോള്‍ വീണ്ടും വരണേ..

© Copyright
All rights reserved
Creative Commons License
Kayamkulam Superfast by Arun Kayamkulam is licensed under a
Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 2.5 India License.
Production in whole or in part without written permission is prohibited
Please contact: arunkayamkulam@gmail.com